sari sari saclarimiz yoktu gunesle selamlasacak
hep bir keder vardi yuregimizde sevincimizle kardes
ve caddemizden gecerdi bir boynu bukuk kuheylen
hafiften bir sis olurdu sabahlar
ve arkasinda mahallenin cocuklari
kimseyle istigal etmeden yoluna koyulurdu usulca
ve kimseye belli etmeden kederini
otururduk bahcemizde demli cayin dumaniyla
bir de gunes olurdu arkasinda parlayan
bakamazdik kederle bukulmus boynuna
bakamazdik gozlerinin icine
bir garip yururdu yolda
bir garipti boynu bukuk kuheylen
kimse bilmezdi kimi kimsesi var mi
kimse bilmezdi yolunu
bilmedik neden burda oldugunu
biz dogdugumuzda da boyleydik
boynu bukuk kuheylen misali
kimse bilmezdi kim oldugumuzu
aksamlari gunes geri giderken evine
kuheylan da geri gelirdi mahallemize
kimsenin bilmedigi yerlerden
ne yer ne icerdi bilmezdik
alismisti gozlerimiz onu gormeye
her sabahinda ve aksaminda gunun
alismisti gozlerimiz
boynu bukuk kuheylana
http://sourtimes.org'dan sarenalaja'nın şiiri.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder